ماهواره‌ها فاش می‌کنند، نیمی از تالاب میانکاله بهشهر بر اثر خشکسالی خشکیده است و حالا یک پتروشیمی حیات تالاب شمالی ایران را تهدید می‌کند.
تجربه مشاهده گردن دراز فلامینگو در کنار دودکش‌های عظیم صنعتی تنها در یک نقطه از زمین محقق می‌شود، شبه جزیره‌ای در شمال ایران به نام میانکاله. این منطقه ایستگاه زمینی بیش از ۲۸ نوع پرنده است که مسیر مهاجرت آن‌ها از سیبری تا قطب جنوب کشیده می‌شود.
سال ۱۳۹۸ در پی شروع کاهش سطح آب جزیره موجی از تلف شدن پرنده‌ها آغاز شد و ببش از ۵۰٬۰۰۰ پرنده مهاجر از یک سفر سلامت محروم شدند.
هم‌اکنون تنها ۵۱٫۳ درصد از سطح آبی میانکاله پر آب است؛ اما مابقی مساحت آن خشک شده است. خشکسالی تنها منبع تهدید میانکاله نیست و توسعه یک واحد پتروشیمی در این منطقه حیات زیستگاه غنی این شبه جزیره را تهدید می‌کند.
رحمان صادقی، کارشناس اقتصاد، به اهمیت توسعه پتروشیمی میانکاله اشاره کرده و می‌گوید:
یک پتروشیمی در این منطقه می‌تواند اقتصاد شمال ایران را متحول کند و بسیاری را سر کار بفرستد.
اما هاشم اشتهاردی، یک کارشناس اقتصاد دیگر می‌گوید:
در مقابل پتروشیمی که سود آن برای عده‌ای خاص است و اشتغال بالایی هم ندارد، توسعه گردشگری در این منطقه یک کسب‌وکار متناسب با زیست‌بوم با اشتغال بالا و سود برای همه مردم است.
سازمان حفاظت محیط زیست تنها مرجعی است که به کمک افکار عمومی می‌تواند جلوی ساخت پتروشیمی میانکاله را بگیرد. اخیرا رییس سازمان حفاظت محیط زیست هم نوشته است که «پروژه قانونی به نام پتروشیمی میانکاله وجود ندارد».
دیدگاه شما چیست؟