روزشمار؛ ۳۱ فروردین ماه ۱۴۰۴

۳۱ فروردین‌ماه ۱۴۰۴، برابر با سه رویداد روز عید پاک، روز گندم و نان و روز زبان چینی است. در ادامه به معرفی این سه رویداد می‌پردازیم.

رویدادهای ۳۱ فروردین ۱۴۰۴:

• عید پاک
• روز گندم و نان
• روز زبان چینی

عید پاک

روز عید پاک از معروف‌ترین جشن‌های مسیحیان است که برای یادبود رستاخیز حضرت عیسی برگزار می‌شود. این جشن روز ثابتی ندارد و در یکی از یکشنبه‌های مارس یا آوریل برگزار می‌شود. تاریخ برپایی این عید هر سال بین ۲۲ مارس (۲ فروردین) تا ۲۵ آوریل (۵ اردیبهشت) است. در سال ۲۰۲۵، روز ۲۰ آوریل (برابر با ۳۱ فروردین‌ماه ۱۴۰۴) روز عید پاک است.

زمان برپایی جشن عید پاک، پایان هفته‌ای مقدس میان مسیحیان است که به باور آن‌ها در این هفته حضرت عیسی به اورشلیم وارد شد و پس از دستگیری به‌دست سربازان رومی و تحمل شکنجه فراوان، مصلوب شد. مسیحیان اعتقاد دارند که حضرت عیسی سه روز پس از به صلیب کشیده شدن، دوباره برخاست؛ به‌همین دلیل از این رویداد با نام رستاخیز مسیح یاد می‌کنند، عید پاک را نیز عید پاک رستاخیز می‌نامند.

هفته منتهی به عید پاک برای مسیحیان هفته‌ای مبارک است و مسیحیان در این هفت روز خود را برای استقبال از مراسم عید پاک آماده می‌کنند. از آداب برگزاری جشن عید پاک میان مسیحیان می‌توان به مواردی مانند رفتن به کلیسا، تزیین تخم‌مرغ‌های رنگی، پخت غذاهای سنتی و برگزاری دورهمی‌های دوستانه و خانوادگی اشاره کرد. این عید نمادهایی نیز دارد که از میان آن‌ها می‌توان تخم مرغ رنگی، گل سوسن، شاخه نخل، مقبره خالی، صلیب و حیواناتی مانند خرگوش، جوجه مرغ و پروانه را نام برد.

روز گندم و نان

روز ۳۱ فروردین‌ماه در تقویم ایرانی با نام روز گندم و نان نام‌گذاری شده است. نان به‌عنوان مهم‌ترین ماده غذایی و گندم به‌عنوان ماده اولیه برای تهیه نان، نه‌تنها بخش قابل‌توجهی از سفره و سبد غذایی خانواده‌های ایرانی را تشکیل می‌دهند، بلکه نزد ایرانیان جایگاه معنوی بالایی دارند. نان و گندم در فرهنگ ایرانی نشانه‌های برکت و روزی هستند و نام‌گذاری روزی به نام این نشانه‌ها، اهمیت توجه هر چه بیشتر به شیوه تولید و مصرف آن‌ها را یادآور می‌شود.

گندم از نخستین محصولات زراعی است که انسان اقدام به کاشت آن کرد. فرآیند تبدیل گندم به آرد و سپس خمیر برای پخت نان نیز در طول سال‌های طولانی و با پیشرفت تمدن به‌ وجود آمد. امروزه نان در تمام نقاط جهان از مهم‌ترین مواد غذایی است که در وعده‌های روزانه همه افراد وجود دارد. در روز گندم و نان می‌توان با نگاهی جدید، مراحل تهیه نان به ‌دست کشاورزان و نانواها را بررسی کرد و برای ارتقای فرهنگ صحیح مصرف نان و کاهش دورریز آن، در مسیر حفاظت از منابع طبیعی قدم برداشت.

نام‌گذاری ۳۱ فروردین‌ماه به نام روز گندم و نان، بهانه‌ای برای حمایت از کشاورزان و تولیدکنندگان این محصولات است. در این روز فرصتی مناسب برای بیان چالش‌ها و مشکلات کشاورزان، نانوایان و دیگر افراد مشغول به کار در چرخه تولید نان به‌وجود می‌آید. از طرفی برای کاشت و برداشت گندم و تهیه نان، مقدار زیادی آب مصرف می‌شود که با توجه به بحران کم‌آبی در ایران باید به استفاده از روش‌های آبیاری نوین و آموزش جدی مصرف صحیح نان، توجه ویژه شود.

از مهم‌ترین اقدامات در روز نان و گندم می‌توان به آموزش و آگاهی‌رسانی در زمینه تولید نان، تشویق به مصرف بهینه نان، حمایت از تولیدکنندگان و برگزاری جشنواره‌ها و برنامه‌های فرهنگی اشاره کرد.

روز زبان چینی

روزهای زبان در سازمان ملل متحد با هدف پاسداشت چندزبانی و تنوع فرهنگی برگزار می‌شوند و تلاش دارند استفاده برابر از هر شش زبان رسمی این سازمان را ترویج کنند؛ به همین دلیل، دفاتر سازمان ملل در نقاط مختلف جهان، شش روز ویژه را جشن می‌گیرند که هریک، به یکی از زبان‌های رسمی سازمان اختصاص دارد. دراین‌بین، روز زبان چینی، در ۲۰ آپریل هر سال میلادی، برای گرامی‌داشت این زبان کهن و تاکید روی نقش آن در تعاملات بین‌المللی، جشن گرفته می‌شود.

منبع عکس: Slidekit.com

تاریخ برگزاری روز زبان چینی براساس تقویم سنتی شرق آسیا، از روزی به نام «گویو» به معنای باران ارزن، انتخاب شده است که ششمین دوره از ۲۴ دوره خورشیدی سال در این تقویم است. این روز، به افتخار کانجی (Cangjie)، شخصیتی افسانه‌ای در تاریخ باستانی چین، گرامی داشته می‌شود.

کانجی را تاریخ‌نگار رسمی امپراتور زرد و ابداع‌کننده خط چینی می‌دانند. براساس افسانه‌ها، او چهار چشم داشت و هنگامی که حروف چینی را اختراع کرد، از آسمان باران ارزن بارید و خدایان و ارواح به گریه افتادند؛ از آن زمان، مردم چین در روز گویو یاد و خاطره این شخصیت افسانه‌ای را گرامی می‌دارند. این روز در تقویم میلادی معمولا با ۲۰ آوریل هم‌زمان می‌شود.

زبان چینی در سال ۱۹۴۶ میلادی به‌عنوان یکی از زبان‌های رسمی سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شد؛ بااین‌حال، در سال‌های اولیه، استفاده از زبان چینی در فعالیت‌های سازمان چندان رایج نبود. این وضعیت، پس‌از بازگرداندن کرسی قانونی جمهوری خلق چین در سازمان ملل در سال ۱۹۷۱ بهبود یافت.

در سال ۱۹۷۳ میلادی، مجمع عمومی سازمان ملل، زبان چینی را به‌عنوان یکی از زبان‌های کاری این سازمان انتخاب کرد و یک سال بعد، شورای امنیت نیز این زبان را در فهرست زبان‌های کاری خود قرار داد. از آن زمان تاکنون، شمار بیشتری از دفاتر و کارکنان سازمان ملل در فعالیت‌های خود، از زبان چینی استفاده می‌کنند.

قدیمی‌ترین شواهد از خط چینی به کتیبه‌هایی روی پوسته‌های لاک‌پشت بازمی‌گردد که متعلق به سلسله شانگ (۱۷۶۶ تا ۱۱۲۳ پیش‌از میلاد) است؛ این کتیبه‌ها نشان می‌دهند که زبان نوشتاری چینی، قدمتی بیش از سه هزار سال دارد.

زبان ماندارین رایج‌ترین گونه زبان چینی است که علاوه‌بر چین، در کشورهایی مانند تایوان و هنگ‌کنگ نیز به‌عنوان زبان رسمی به کار می‌رود؛ البته، در مناطق مختلف چین، گویش‌ها و گونه‌های دیگری از زبان چینی مانند وو (Wu) و ژیانگ (Xiang) مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اما حدود ۹۵ درصد از جمعیت چین، توانایی صحبت کردن و درک ماندارین را دارند.

منبع عکس: Thechinaproject.com

زبان چینی، زبانی تصویری به شمار می‌رود و برخلاف بسیاری از زبان‌های دیگر نظیر فارسی، انگلیسی یا عربی، حروف الفبا ندارد. این زبان از کاراکترهای تصویری تشکیل شده است که هر یک از آن‌ها، واژه یا مفهومی را بیان می‌کنند؛ بسیاری از کاراکترهای زبان چینی در ابتدا براساس تصاویر ساده‌شده اشیا، طبیعت یا حرکات انسان طراحی شده‌اند؛ همچنین، متون باستانی چینی به‌صورت عمودی از بالا سمت راست به پایین سمت چپ نوشته می‌شدند.

براساس واژه‌نامه‌های چینی، این زبان بیش از ۵۰ هزار کاراکتر دارد؛ اما برای خواندن و درک متون عمومی، دانستن حدود ۲۰ هزار کاراکتر کافی است. از پیچیده‌ترین کاراکترهای شناخته‌شده چینی، بیانگ (Biang) نام دارد که نوعی نودل است. این کاراکتر از ۵۷ حرکت تشکیل شده است و باید دو بار نوشته شود.

از ویژگی‌های منحصربه‌فرد زبان چینی، تاثیر لحن و بیان روی معنای کلمات است. زبان چینی چهار تن صدای مختلف دارد که هرکدام می‌توانند یک کلمه را با وجود داشتن شکل نوشتاری یکسان، به معانی متفاوتی تبدیل کنند؛ علاوه‌بر این، در زبان چینی، برخلاف بسیاری از زبان‌های دیگر، مفاهیم جنسیتی مانند مذکر و مونث در نوشتار یا گفتار وجود ندارد.