پنجشنبه ۲۷ شهریور ماه ۱۴۰۴، برابر با ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۵، مصادف با بزرگداشت استاد شهریار و روز شعر و ادب پارسی است. در ادامه، با این مناسبت‌‌ها بیشتر آشنا می‌شویم.
رویدادهای ۲۷ شهریور ۱۴۰۴:
بزرگداشت استاد شهریار
منبع عکس: وبسایت Jamaran.News. عکاس: نامشخص
بیست‌وهفتم شهریورماه ۱۴۰۴ در تقویم رسمی ایران به نام روز بزرگداشت استاد سید محمدحسین شهریار ثبت شده است؛ شاعری که با آثار ماندگار خود، پلی میان شعر کلاسیک فارسی و احساسات معاصر ایرانیان ساخت. شهریار نه‌تنها یکی از برجسته‌ترین شاعران قرن چهاردهم هجری شمسی بود، بلکه به‌واسطه تسلط بر زبان‌های فارسی و ترکی آذری توانست در هر ۲ زبان، آثاری خلق کند که تا امروز در دل مردم جای دارد.
شهریار در سال ۱۲۸۵ خورشیدی در روستایی از توابع تبریز به دنیا آمد و از همان کودکی، استعداد شگرفی در شعر و ادبیات از خود نشان داد. او تحصیلات خود را در تهران ادامه داد و مدتی نیز به تحصیل در رشته پزشکی مشغول شد؛ اما عشق به شعر و ادبیات، مسیر زندگی‌اش را به‌کلی عوض کرد. مجموعه شعر «حیدربابایه سلام»، که به زبان ترکی آذری سروده شده است، یکی از مشهورترین آثار شهریار به شمار می‌رود و میان ترک‌زبانان ایران و آذربایجان محبوبیتی بی‌نظیر دارد.
شهریار در کنار اشعار ترکی، در زبان فارسی نیز آثاری خلق کرد که ازنظر زیبایی‌شناسی، معنا و موسیقی شعر در زمره بهترین نمونه‌های شعر معاصر قرار می‌گیرند. غزل‌های او، به‌ویژه در قالب سنتی، سرشار از احساس، عرفان و عشق هستند و بسیاری از آن‌ها نیز به‌صورت ترانه در حافظه جمعی مردم ایران جا گرفته‌اند.
نام‌گذاری روز درگذشت شهریار به‌عنوان روز بزرگداشت او، نه‌تنها ادای احترام به شاعری بزرگ است، بلکه فرصتی است برای بازخوانی میراث ادبی و فرهنگی ایران. شهریار، این شاعر برجسته، نمادی از پیوند زبان، فرهنگ و احساسات مردمی است؛ شاعری که با زبان دل سخن گفت و انسان‌های بسیاری را به شعر علاقه‌مند کرد.
روز شعر و ادب پارسی
منبع عکس: وبسایت Asriran.Com. عکاس: نامشخص
بیست‌وهفتم شهریورماه، هم‌زمان با بزرگداشت استاد شهریار، به‌عنوان روز شعر و ادب پارسی در تقویم رسمی ایران ثبت شده است. این روز فرصتی است برای پاسداشت یکی از غنی‌ترین و تاثیرگذارترین میراث فرهنگی ایران‌زمین، یعنی زبان فارسی و ادبیات بی‌بدیل آن.
زبان فارسی با پیشینه‌ای چندهزارساله، یکی از معدود زبان‌هایی است که توانسته در طول تاریخ، پیوستگی و غنای خود را حفظ کند. از شاهنامه فردوسی تا دیوان حافظ، از مثنوی معنوی مولانا تا غزل‌های سعدی و خیام، ادبیات فارسی گنجینه‌ای است از حکمت، عشق، عرفان و انسان‌گرایی. این زبان نه‌تنها ابزاری برای بیان احساسات و اندیشه‌ها است، بلکه بستری برای شکل‌گیری هویت فرهنگی ایرانیان در طول قرن‌ها محسوب می‌شود.
شعر فارسی با برخورداری از موسیقی درونی و تصویرسازی‌های خیال‌انگیز، همواره در زندگی روزمره مردم حضور داشته است؛ از لالایی‌های مادرانه تا اشعار عاشقانه و از حکایت‌های اخلاقی تا اشعار حماسی، همه‌وهمه جایگاه شعر در میان ایرانیان را نشان می‌دهد. روز شعر و ادب پارسی یادآور نقش بی‌بدیل شاعران و نویسندگان در شکل دادن به روحیه جامعه است. این روز بهانه‌ای است تا به بازنگری جایگاه شعر در آموزش، رسانه، هنر و حتی سیاست بپردازیم.
در دنیای امروزی که زبان‌ها و فرهنگ‌ها در معرض فراموشی یا دگرگونی قرار گرفته‌اند، توجه به شعر و ادب پارسی نه‌تنها وظیفه‌ای فرهنگی، بلکه ضرورتی برای حفظ هویت ملی است. این روز می‌تواند انگیزه‌ای برای نسل جوان باشد تا با میراث ادبی خود آشنا شوند، آن را بخوانند، درک کنند و حتی خود به خلق آثار تازه بپردازند.
در نهایت، روز شعر و ادب پارسی روزی است برای تجلیل از زبان دل‌ها؛ زبانی که قرن‌ها با واژه‌هایش، عشق، درد، امید و زیبایی را روایت کرده و همچنان زنده و جاری است.
دیدگاه شما چیست؟